Moja recenzja książki " Na skraju nocy"

Witajcie, ciągle niektórzy z nas pozostają w domu, między innymi ja. Z przyjemnością czytam i odpowiadam na zamieszczone pod postami komentarze.Dziękuję. Dziś chciałabym napisać kilka słów na temat przeczytanej książki oraz przy okazji zamieścić kilka fotek z ubiegłego roku.

Tulipany z Ogrodu Botanicznego w Łodzi.

Po dwóch ciekawych powieściach z literatury iberoamerykańskiej- W samym środku zimy-Isabel Allende i Niewidzialne życie- Marthy Batalha- miałam szczerze mówiąc, małą posuchę.Pozostawanie w domu początkowo nie wpłynęło u mnie na wzrost czytelnictwa,a wręcz przeciwnie.Dopiero niedawno- jak już wspominałam- po obejrzeniu serialu "Znaki" znalazłam na półce powieść "Na skraju nocy" Pawła Jaszczuka i szybciutko przeczytałam.

"Na skraju nocy' to mroczny thriller rozgrywający się w starym domu na peryferiach miasta, którego mieszkańcy od lat skrywają tajemnicę pewnego morderstwa. Joanna, młoda dziewczyna po dramatycznych przejściach, trafia tam, uciekając od własnej przeszłości; jej przerażający sekret jest jednak niczym wobec tajemnicy, którą odkrywa w tym nowym dla siebie miejscu."- Tyle recenzja zamieszczona na końcu książki. Powieść wydana w 2015 roku przez wydawnictwo Szara Godzina.Joanna Drozd zatrzymała się w mieszkaniu Blanki Ptasznik, schorowanej starszej pani, stała się jej opiekunką i krok po kroku została wciągnięta w odkrywanie mrocznej historii sprzed lat.W wywiadzie promującym powieść ( Olsztyn 24: Spotkanie autorskie z Pawłem Jaszczukiem) pisarz stwierdził,że nadanie nazwisk jest nieprzypadkowe, symboliczne. Jest Wiktoria Brzózka i jej syn Wincenty( Nie Wicek, Wincenty)pułkownik Łoś, notariusz Dawid Kopytko, prokurator Antoni Jelito i inni, w sumie 20 postaci.Osobiście pokusiłabym się o małą ściągę, jak u Jaume Cabre, kto jest kim, co robi i po co przyszedł. Zadziwiające jak wiele osób odwiedza panią Ptasznik, jak wiele interesuje się jej losem?! Bez przerwy przychodzą do mieszkania pod numerem 9, dzwonią, pukają, przechodzą przez przechodni pokój Joanny i mówią do Blanki, bez względu na to czy śpi, jest przytomna,czy nie.Wszystkie te rozmowy, spotkania Joanny na klatce schodowej,czy w mieszkaniach sąsiadów, a także sytuacje poza kamienicą przypominają nieco dialogi sceniczne, w świetle jupiterów. Autor założył sobie taką własnie konwencję.Sama kamienica jest mroczna, zamieszkujący ją ludzie mają swoje osobiste historie,dużo o sobie wiedzą i mają sporą wiedzę, o tym co wydarzyło się koło starego wiatraka, i nie tylko tam. Na 250 stronach dużo się dzieje, powieść wciąga tak,że nie mogłam się od niej oderwać.Wielu bohaterów tej książki ma wyrazisty, charakterystyczny sposób mówienia i zachowania,sama Blanka czy zdrowa, czy chora,stara czy młoda to niewątpliwie niekwestionowana gwiazda.Jest jeszcze jedno określenie,które mi przychodzi na myśl, gdy o niej myślę,ale gryzę się język, nie chce za dużo ujawnić.

Pułkownik Łoś lubił obserwować świat z wysoka...nie znosił paskudzących odchodami gołębi.

Po przeczytaniu tej powieści postanowiłam zamówić sobie kolejną tegoż autora. Na zdjęciu Inowrocław. Kamienica przy ulicy wiodącej z Rynku do uzdrowiska.

Piękne fasady w niczym raczej nie przypominają kamienicy z książki...To tyle. Pozdrawiam Was serdecznie. Iza