Rozmyślania przy piątku.

Witajcie! Dziękuję za wszystkie komentarze, za zaglądanie i czytanie. Ostatnio pomyślałam sobie,że jest we mnie coś z Miguela z "Cienia eunucha" Jaume Cabre. Coś tam tworzę,ale to mnie często nie zadowala. Kiedyś moja bezpośrednia koleżanka zapytała-" Pitolisz jeszcze te Twoje serwetki?!" Uśmiałam się, bardzo mi się to spodobało. - Tak- odpowiedziałam- robię to z uporem maniaka. I tu dochodzimy do Miguela. On ubolewał,że jest tylko krytykiem kulturalnym. I ja też mam czasem wrażenie,że jestem tu po to, aby zachwycać się tym co tworzycie.Ale nad tym nie ubolewam, bo to lubię. Niektórych może przeraża mój zachwyt i nadmierny entuzjazm,ale zapewniam Was,że jestem w tym autentyczna. Nie słodzę,ani nie kadzę, bo po cóż miałabym to robić?! Wszyscy potrzebujemy tak zwanych- głasków. Mnie one kiedyś, w realu, dodały skrzydeł i wychodzę z założenia,że jak jest co chwalić, to nie tylko można, ale i trzeba!Dziś mam dla Was trzy tematy.

Torba, którą kupiła moja córka na kiermaszu wielkanocnym w Niedzielę Radości. Połączenie materiałów, kolory i wykonanie bardzo nam się spodobało.

I jeszcze ten brelok...Stałam przy tym stoisku z godzinę, bo obydwoje -matka i syn, byli bardzo mili i znaleźliśmy mnóstwo wspólnych tematów. Pani trochę ubolewała,że ceny za rękodzieło są niskie, na granicy opłacalności.Żałuję,że nie zrobiłam zdjęć, bo miała piękne, dopracowane, wręcz dopieszczone drobiazgi z materiału i filcu. Torby szły jak świeże bułeczki. Zresztą to,że tam stałyśmy i robiłyśmy za tłum ruszyło chyba sprzedaż.Ludzie często unikają miejsc, gdzie nikogo nie ma. Torba kosztowała 35 złotych. Ja też sobie tam coś kupiłam,ale pokażę to następnym razem.

Wspominałam,że Kalina dostała dwie książki od cioci Pauliny. Druga to książka dla dzieci napisana przez Agnieszkę Chylińską. Autorki chyba nie muszę nikomu przedstawiać. Osobiście uwielbiam Agnieszkę za jej szalony, zbuntowany, dynamiczny charakter. Ona jest autentyczna, moim zdaniem - spójna w tym jaka jest i co robi, i dlatego ją lubię. Czasem, w niektórych stacjach radiowych można było wygrać wyjście do restauracji z gwiazdą. W moim przypadku byłaby to Agnieszka Chylińska. Jestem pewna,że dobrze bym się z nią bawiła.

Co do samej książki. Ciocia Paulina ciekawie wybrała. Prezentowałam już i pisałam w poprzednim poście, o książce Pani Magdy- tam bohaterką była 8-letnia Ula z kamienicy przy ulicy Makowej. Ula miała małego braciszka i starszą przyrodnią siostrę. W książce" Zezia i Giler" główną bohaterką jest również 8- letnia dziewczynka imieniem Zuzia, od noszenia okularów zwana Zezią. A jej młodszy brat dostał przezwisko Giler...domyślcie się dlaczego. Zyzia podobnie jak i Ula mieszka w warszawskiej kamienicy, tyle tylko,że książka opowiada o historiach jej, Gilera i najbliższej rodziny. Na zdjęciu jest kot, kupiony na kiermaszu. Kalina go wybrała, bo z miejsca podbił jej serce i mianowała go ulubioną maskotką. Może do czasu kolejnej ulubionej maskotki,a może na dłużej?! Kto to wie? W każdym razie Kalina lubi takie nieduże kotki-maskotki, bo żywych kotów trochę się obawia...

Co najbardziej mi się w tej książce podobało?! Książka podzielona jest na rozdziały, to ułatwia i czytanie dziecku, i wyszukiwanie potem ulubionych rozdziałów. Moim ulubionym rozdziałem w tej książce są "Obowiązki Zyzi" Uważam bowiem,że dziecko od najmłodszych lat powinno wiedzieć,że ma nie tylko prawa,ale i obowiązki. W domu , w szkole, wobec młodszego rodzeństwa i tym podobne. I to naprawdę nie muszą być przykre obowiązki, takie z gatunku- o jeny, znowu muszę to zrobić. Tu obserwujemy wyobraźnię Zyzi, która nudne i monotonne, i niezbyt przyjemne czynności zmienia w zabawę. Brawo Pani Agnieszko!

Książka Agnieszki Chylińskiej- "Zyzia i Giler" też była w torbie z angielskim napisem, który w wolnym tłumaczeniu brzmi- "Uśmiechnij się i baw się dobrze", bo w pełni na to zasługuje. Jest ciepła, wesoła, przyjazna. Jak się domyślacie- Giler miał problem i o tym problemie też tu jest, ciepło i ze zrozumieniem. Poza tym te wszystkie ksywy dla ludzi, imiona dla zwierząt- boki można zrywać!

A teraz całkowita zmiana tonacji. Mamy wszak pierwszy piątek miesiąca. Nie zamierzam tu truć jak moherowy beret,ale opowiedzieć o czymś innym. I przyznam się,że jestem ciekawa jak to przyjmiecie. 2 kwietnia byłam w kinie na religijnym filmie "Miłość i Miłosierdzie", które zrobił na mnie duże wrażenie. Recenzję postaram się umieścić w następnym poście. Teraz chciałabym trochę powspominać. Miałam kiedyś koleżankę w pracy- Celinę. Przyszła do mojego przedszkola ze swoją zerówką ze szkoły. Wiecie, przy systemie oświaty nieustannie są jakieś kombinowania. Moim zdaniem najczęściej nietrafione, utrudniające wszystkim życie.Celina miała zawsze zerówkę, ja dobrze czułam się w 4-5 latkach. Jakoś tak przylgnęłyśmy do siebie, mimo,że to nie była jakaś taka bardzo intensywna przyjaźń. Ale rozumiałyśmy się i to było dla mnie najważniejsze.Potem ja odeszłam do szkoły, ona została dyrektorem naszego przedszkola. Nawet mnie wtedy namawiała na powrót,ale ja miałam akurat zadanie ekstra i nie chciałam z tego rezygnować.Przeniosłam się na wieś, pod miasto. Minął jakiś czas i zaczęły się kłopoty, czułam,że lada moment grunt zacznie mi się palić pod nogami. Któregoś dnia zobaczyłam Celinę na ulicy, szła z mamą. Pobiegłam do nich jak szalona. I już zaczęłam- "Celina, pomóż mi..." Spojrzałam na nią i pomyślałam - Głupia, zamknij się! Celina była bardzo, bardzo smutna- " Ja ci już nie pomogę... idź z nami kawałek, porozmawiamy..." Powiedziała mi,że jest bardzo chora.- "Idę do szpitala, będę miała operację. Ale zanim pójdę, chcę najpierw pojechać do Faustynki..."( Świnice Warckie i Głogowiec- miejsce urodzenia Św. Faustyny Kowalskiej są niedaleko od nas, na rzut beretem, jakieś 20 kilometrów.) Potem mocno mnie wyściskała, jak nigdy dotąd... Był wrzesień, byłam na "Święcie Róży" w sąsiednim mieście, telefon- Dzwoniła S. koleżanka z tegoż samego przedszkola- "Celina nie żyje. Miała operację. Udała się, poczuła się po niej lepiej. A potem nagle ten zator płucny..." Dziwne, wiadomość mną wstrząsnęła,ale mnie nie zdziwiła...Ciekawe było to,że S. nieustannie "pyszczyła" na Celinę,a w ostatnim czasie mówiła na nią "ta symulantka". Jak to lepiej trzymać język za zębami, bo nikogo tak naprawdę dobrze nie znamy i nie wiemy o nikim wszystkiego...Imiona zmieniłam. To tyle na dziś. Dobrego, owocnego weekendu Wam życzę!