Dzień Ziemi 2019

Kochani, dziękuje Wam za życzenia i wszystkie komentarze, które tak radują serce. Wszyscy domownicy odsypiają wczorajszy świąteczny dzień , więc postanowiłam napisać kilka słów i zamieścić zdjęcia.

Mamy dziś drugi dzień świąt.Świętujmy i odpoczywajmy. Nie zapominajmy też o naszej Kochanej Ziemi, bo dziś jej święto.Na zdjęciu szyszunia na moim ogródkowym modrzewiu.

Poza tym tak się składa,że 7 lat temu właśnie 22 kwietnia mój zięć pomógł mi zainstalować tego bloga.

Przeczytałam gdzieś opinię,że życie przeciętnego bloga trwa od 4 do 5.Wypowiadał się ktoś, kto zgłębiał to zagadnienie. Tymczasem mój ma już 7 lat i jestem dumna,że nie zaniechałam pisania,choć wiele razy chciałam to zrobić. Wszystkim więc, którzy przekroczyli magiczną liczbę 5 i blogują już znacznie dłużej składam przy okazji najserdeczniejsze życzenia- Dalszego owocnego pisania i wszystkiego co najlepsze.

Moja Świąteczna tablica korkowa.

I jeszcze przy okazji tego dnia moje ulubione opowiadanie z dziecięcej serii- "Domek zapomnienia" Lucyny Krzemienieckiej. Jej właściwe imię i nazwisko to Wiera Zeidenberg (1907- 1955)- poetka pisarka, autorka książek dla dzieci. Znana między innymi z takich książek i opowiadań jak: " Z przygód krasnala Hałabały", "Cudowne okulary", "Domek zapomnienia", "O tym jak się rzep do psiego ogona przyczepił".Za swoja twórczość dla dzieci i młodzieży pisarka otrzymała w roku 1952 Nagrodę Prezesa Rady Ministrów.

Opowiadanie jest o tym jak mały skrzat przyjaźnił się ze wszystkimi zwierzętami. Pomagał, udzielał rad, był na każde zawołanie w potrzebie. " I tak skrzatek ciągle gnany, niby z wiatrem babie latko, tu szczypawce bańki stawia, tam da lekcje mysim dziatkom"

"Aż skrzat zmęczył się tym wszystkim, w falującym przysiadł polu i rzekł: - Już mam wyżej uszu cudzej nędzy i niedoli.Nie chce mi się więcej słuchać pojękiwań, biadolenia.Wiem co zrobię, wybuduję mały domek zapomnienia.Będę mieszkał w nim cichutko, bom zmęczony jest ogromnie.Ja zapomnę tam o wszystkich, wszyscy niech zapomną o mnie.I skrzat wybudował domek, błekitnawy, zaplątany w wilcze łyko, zagubiony pośród trawy."

A potem jest o tym jak skrzat próbował zapomnieć,ale dobiegały do niego odgłosy z lasu,ze jest potrzebny,a jego nie ma.

"Aż skrzat wreszcie nie wytrzymał, domku swego drzwi otwiera- Oj, zapomnieć można wszystko, chyba kiedy się umiera! Ale póki siła we mnie tli się jeszcze , choć tyciutko, chcę pomagać wszystkim wkoło w ich zgryzotach, biedach , smutkach. I znów skrzat popędził z wiatrem , gnany niby latko babie, poprzez pole strojne w powój jak jedwabie."

Jeszcze raz : Dobrego Świętowania!