W zimowym rytmie.

Witajcie!

Mam ochotę pod tym zdjęciem napisać- Mam i ja! Obserwując Wasze blogi z zachwytem podziwiałam zimowe krajobrazy i niecierpliwie oczekiwałam pojawienia się śniegu w moim regionie. Otóż, zaczęło padać w nocy z 6 na 7 stycznia. Sypało przez całą noc, a rano mogłam oglądać bajkowy krajobraz.Martwiło mnie jednak to,że jednocześnie termometr pokazywał 3 stopnie na plusie i byłam pewna,że śnieg w ciągu dnia będzie szybko znikał.Miałam tego dnia kilka spraw do załatwienia w mieście, szłam na piechotę i miejscami błoto pośniegowe bardzo utrudniało mój marsz. Następnego dnia przygotowując sałatkę pieczarkową obserwowałam przez kuchenne okno gęstniejącą z każdą minutą mgłę. I było w tym coś i fascynującego, i groźnego jednocześnie. Tym bardziej,że razem z mgłą wzmagał się mróz.Z relacji mojego męża wynikało,że po południu( piątek, 8 stycznia) po wyjeździe z miasteczka ta mgła stawała się bardziej widoczna, a im bliżej naszej wsi, tym termometr pokazywał większy mróz...W każdym razie śnieg utrzymał się, nie jest może tak bajecznie jak pierwszego dnia,ale mamy tego sniegu całkiem sporo.

Tak wygląda najbliższa okolica.

Ostatnio ukończyłam taką oto serwetkę.Szukałam czegoś w kwadracie i w takiej otwartej, niewykończonej formie.

Przed feriami "męczyłam" na zmianę dwie książki- " Olive Kitteridge" Elizabeth Strout i "Pamiętnik z przeszłości" Ceceli Ahern.Teraz zarwałam dwie noce,żeby je dokończyć. Za "Olive Kitterdge" Elizabeth otrzymała Pulitzera. Myślę,że jest to nagroda jak najbardziej zasłużona, ponieważ czytam już od dawna i niewiele jest książek, które w sposób tak komunikatywny, z głębi serca i umysłu opisują odczucia ,i refleksje o życiu i przemijaniu kobiety- seniorki. Książka podzielona jest na rozdziały, opowiadania.Konstrukcja powieści jest taka,że poczatkowo tylko niektóre z tych opowiadań odnoszą się bezpośrednio do wydarzeń z życia Olive( emerytowana nauczycielka matematyki), inne pokazują problemy osób i małżeństw z bezpośredniego otoczenia,a sama Olive i jej mąż Henry pojawiają się gdzieś w tle, by na koniec skupić się całkowicie na Olive. Początkowo trochę mnie to drażniło,ale po przeczytaniu całej powieści zrozumiałam zamysł autorki. Wprowadzając więcej postaci i opisując ich historie otrzymujemy prawdziwy wachlarz charakterów, problemów i przeróżnych kombinacji mieszkańców małego fabrycznego miasteczka w stanie Maine( wymyślonego zresztą na potrzeby powieści)Na podstawie tej książki powstał serial, bardzo chciałabym go zobaczyć. Podobno odtwórczyni roli Olive uczyniła tę postać jeszcze bardziej wyrazistą. Sama Elizabeth wyraziła się o swojej bohaterce- "czasem zła", "Ale w rzeczywistości Olive ma wiele twarzy , jak wszyscy z nas". Jest jedna scena w książce, która utkwiła mi w pamięci. Oliwe odpoczywa w sypialni nowo poślubionego małżeństwa, swojego syna Chrisa i Suzanne, i przypadkiem słyszy strzępy rozmowy doktor Su ze znajomą, sporo krytycznych słów na swój temat...Odwet jest natychmiastowy- z premedytacją niszczy kilka przedmiotów z garedroby wszystkowiedzacej doktor Suzanny...Powieść kończy się - jak zwykle u Strout- akcentem optymistycznym, pewną myślą, refleksją...Gdybym miała opisać tę książkę w jednym zdaniu: Życie rzadko daje nam dokładnie to, czego chcemy, ale jest nieprzewidywalne i w momencie, gdy nie spodziewamy się niczego dobrego- potrafi nas pozytywnie zaskoczyć.Pamiętnik z przyszłości w pewnym sensie trochę przypomina mi naszą obecną sytuację. Młoda dziewczyna miała wszystko czego tylko mogła sobie zamarzyć,a wraz z śmiercią ojca razem z matką tracą cały majatek i dawne życie i muszą zamieszkać u krewnych.Po życiu z tysiącem możliwości- głęboka prowincja...Ale pełna niespodzianek! Dobrze się to czytało. A teraz Szepy dzieciństwa Anny Sakowicz....

Dziękuję Wam za liczne komentarze. Pozdrawiam serdecznie