Nadal pracuję nad szalem...

Witajcie, Dziękuje za tyle wspaniałych komentarzy pod poprzednim postem. Dziękuję również Alince za dołączenie do grona obserwatorów mojego bloga.

Praca nad szalem trwa. Mam metr. Niestety kremowa "Peonia" po 70 cm skończyła się...co było do przewidzenia, bo szal jest dość szeroki( 50 cm) i musiałam dowiązać srebrno- szarą "Kalinkę". Próbowałam różne wzory, ale mój domowy ekspert ciągle kręcił głową, więc było częste prucie. Teraz nie pytam eksperta, bo jak tak dalej pójdzie, nie wiadomo kiedy dokończę ten szal.A chcę go niedługo skończyć. Obecnie szydełkuję "coś " co układa się w falbankę...

Co by nie powiedzieć - czy chcę czy nie, muszę ten szal skończyć, bo byłby wstyd,że zawracam głowę czymś czego nie traktuję poważnie...

To mój ostrokrzew w zimowej szacie. Duży krzew, który wprawdzie kwitnie,ale nie owocuje...Dziś wybraliśmy się do miasta,żeby zobaczyć jak przebiega zbiórka do puszek Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy i jednocześnie zasilić te puszki. Od samego rana patrzymy na relacje w TV z przebiegu tej jakże wspaniałej akcji. To już 25 lat! Dziś w sztabach są lekarze, profesorowie, aparatury i dzieciaki, którym te aparatury z wykwalifikowanym personelem uratowały zdrowie i życie. Ale dziś jest finał Orkiestry i wszystko musi być dopięte na ostatni guzik. Kilka miesięcy temu oglądałam reportaż medyczny, gdzie matka, mieszkanka bodajże Białorusi opowiadała o chorobie swojego nastoletniego syna i bój jaki toczyła o jego zdrowie. W ich rodzinnym kraju lekarze nie mogli pomóc jej dziecku. Traciła nadzieję i nagle okazało się,że w Polsce są lekarze gotowi pomóc i mają wysoce specjalistyczny sprzęt. Przeprowadzona operacja była krokiem milowym w walce o zdrowie tego chłopca. Ani razu nie padło tu hasło -to dzięki Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy. To nie było potrzebne. Wow -pomyślałam, to działa i dzieje się u nas w Kraju!!!

Jako,że wybraliśmy się do miasta, poszłam na mszę do Bernardynów. Lekko spóźniona zaczęłam rozglądać się za wolnym do siedzenia miejscem. Było, więc przeszłam do ławki bez oparcia. Siedziały na niej dwie osoby. Od brzegu ławki było trochę wolnego miejsca, więc pomyślałam- zmieszczę się. Usiadłam i czuję,ze siedzę na brzegu. Pomyślałam- wstaniemy, to domyślą się ,żeby się trochę przesunąć. Ale nic z tego. Nie przyszło im to na myśl. Można było zaryzykować i poprosić,żeby się jednak posunęli... Ale zamiast tego upatrzyłam sobie inne miejsce, bliżej ołtarza i nie robiąc hałasu zajęłam je. Ojciec G. popatrzył na mnie zza swoich okularów. Własnie zaczynał kazanie. Lubię jego kazania,są mądre, esencjonalne i przemyślane. A jednak dziś powiedział coś, czego chyba nie zrozumiałam. Było o ludzkiej i boskiej naturze Jezusa Chrystusa. Mówiąc,że Jezus jest Bogiem powiedział,żebyśmy pamiętali,że możemy Go czasem o coś poprosić. Doprawdy wolę już słyszeć, tak jak w ubiegłą niedzielę.- " Za dużo czasu przed telewizorem, za dużo przed komputerem, a za mało z Bogiem! Lubię kazania Ojca Krystyna ( jeszcze parę lat temu był pustelnikiem w Dukli) nie ma on nadzwyczajnych zdolności oratorskich, ale słowami trafia prosto w serce. W dniu swoich imienin opowiedział historię zasłyszaną od pewnego mnicha. Owy mnich porównał podążanie za Chrystusem do gonitwy psa za zającem. Pies biegnie, głośno szczekając. Inne psy widząc jego entuzjazm przyłączają się i biegną razem z nim. Z czasem jest ich wielu. Ale w pewnym momencie część z nich zaprzestaje biegu, bo nie widzą zająca. Dalej biegną tylko te, które go widzą. Jeśli nie będziemy dbać o osobistą relację z Jezusem zaniedbamy wiarę i ucierpi nasza religijność. Dodałabym do tego jeszcze,że ktoś komu zależy na dobrej relacji z Jezusem ma obowiązek nie tylko chodzić do kościoła i przyjmować sakramenty, ale żyć wiarą na co dzień, a wtedy będzie mógł być w intymniej relacji z Jezusem i prosić Go o wszystko, nie tylko czasami. Nie znaczy to bynajmniej,że można traktować Boga przedmiotowo, jak bożka, czy szamana, bo nie tedy droga. Jeśli, to co teraz napisałam zainteresowało Was- dajcie znać.

Taka u nas dziś była śnieżyca i nadal sypie... Dziś znowu chcę polecić film, oglądałam go wczoraj.( na cda) " Effie Gray" to film kostiumowy, z klimatem. Na pewno nie jest to film akcji. Ale kiedy zaczęłam oglądać nie mogłam oderwać wzroku od ekranu. Więcej nie zdradzę. Pozdrawiam Was serdecznie i do następnego postu.