Zwierzaki i rośliny Torunia.

Witajcie moi drodzy, jak zawsze dziękuje Wam za zaglądanie, czytanie i komentowanie. Jotce i Monice za udział w zabawie.Miałam ochotę pociągnąć temat, ale sama nie wiem... Dziś po emocjach, o których lepej nie pisać, temat lekki i miły dla oka, choć nie mówię,że będę unikać tekstów.

W Toruniu znaleźliśmy dwie Kocie Kawiarnie.Oczywiście musieliśmy tam koniecznie, ale to koniecznie wejść i napić się kawy. Moją ulubioną obecnie americano w różowej, wielkiej filiżance, przywiózł mi koci robot.

Ta perska piękność uwielbia wylegiwać się w oknie wystawowym, kusić i zapraszać do kafejki. Niestety nie słyszy.

Tego uroczego brytyjczyka długo musiałam zachęcać do pozowania. Co ja do niego z telefonem, to on odwracał się i już ! I długo było trzeba czekać,żeby zobaczyć te cudne oczęta.

Ten nie miał uwag i właściwie było mu zupełnie obojętne, czy ktoś na niego patrzy czy nie.

Martin Caparros w wywiadzie dla Newsweeka powiedział: " Przemieszczanie się, poznawanie nowych miejsc i ludzi to mój sposób na to, by rozciągnąć czas, umieszczając na jego linii swego rodzaju kamienie milowe, znaki. Czas w podróży mija dużo wolniej niż czas spędzony w domu."

" Z drugiej strony żyjemy w bardzo ograniczonym świecie- w kręgu osób do nas podobnych: rodziny, kolegów z pracy, przyjaciół i znajomych, a przecież świat jest pełen ludzi i rzeczy, które w niczym nie przypominają naszego otoczenia. Podróżowanie jest jednym z niewielu sposobów, by wyjść z tej bańki, wychylić się na inność, zrozumieć, jak wszystko jest względne. Pozwala zobaczyć,że to, co wydaje się niezwykłym problemem, zdarza się wielu ludziom na wiele innych sposobów." ( " Jestem średnioterminowym optymistą" Z Martinem Caparrosem rozmawiała Małgorzata Mierżyńska " Newsweek 12-18 05.2025) Martin Caparros lat 67, Argentyński pisarz zamieszkały w Madrycie, autor " Głodu", "Nameryki" oraz niedawno wydanej " Tamte czasy. Raport z teraźniejszości"

W Toruniu znajduje się ogród zoobotaniczny. To niezwykłe połączenie mini ogrodu zoologicznego z ogrodem botanicznym.

Najbardziej zauroczyła nas panda mała.

Mieliśmy sporo czasu i siedzieliśmy przy nich dobrą godzinę. Nie dość,że śliczne, to jeszcze prowadzą w ogrodzie ciekawy sposób życia. Co jakiś czas podchodziły i zjadały liście bambusa. A potem nieustannie chodziły po ustawionych dla nich rusztowaniach. A ich łapki przypominały chód Charliego Chaplina w za dużych butach. Oj, zazdrościliśmy im tej energii i po powrocie do domu był kurczak curry z dużą ilością bambusa.

W pawilonie z egzotycznymi ptakami widoczne duże ogłoszenie, aby zachowywać się w miarę cicho, by nie denerwować ptasich rodziców, którym właśnie wykluły się pisklaki. Przedszkolaki, które tam akurat były, nie potrafią jeszcze czytać, więc nic sobie z tych próśb nie robiły.

Inne ogłoszenie mówiło,żeby szukać zwierzaków w górnej części pawilonu. A tymi zwierzakami były leniwce.

Owce kameruńskie słychać było w całym ogrodzie, a także to,że ktoś się właśnie zbliżył do ich zagrody. Beczały jak najęte, podchodziły do ogrodzenia, patrzyły na ręce przybyszów, oczekując na smaczka. Karmę można było kupić u pani w kasie.

I Królewskie ( dla mnie) kwiaty w ogrodzie.

Krzew nazywa się Kielichowiec Raulstona i pochodzi z USA.

A to już nasza piękność- dzika róża.

Nie brakowało miłych zakątków.

I ciekawych instalacji. Poza tym miejsce pomysłowo zorganizowane z myślą o najmłodszych odwiedzających ogród.

I to byłoby tyle na dziś. Jeszcze raz dziękuję za Waszą obecność i poświęcony czas. Dobrego tygodnia Wam życzę.