Majowe to i owo.

Witajcie Moi Drodzy, Minęła majówka i pomyślałam,że najwyższy czas pojawić się na blogu. Dziękuję Wam za obecność, przemiłe komentarze i życzenia na dalsze blogowanie.

Pierwsze dni maja minęły mi na spacerach i towarzyskich spotkaniach.

3 maja nad naszym zalewem został otwarty nowy mini bar tak zwana mała gastronomia.(Zdjęcie zrobione w przeddzień otwarcia) Pojechaliśmy tam na rowerach kolejnego dnia. W ogródku sporo ludzi.Widok na zalew, z głośników rozkręcona na full leciała" Guantanamera". Zamówiłam najmniejszą zapiekankę, a i tak była ogromna.

Można było wyobrażać sobie,że jestem w Rio...

W Alejach kwitnące kasztany przypominają o maturach.W województwie łódzkim przystąpienie do matury zadeklarowało łącznie 20 271 osób, w tym 17 209 po raz pierwszy, a 3063 - po raz kolejny, chcąc podwyższyć swoje wyniki.( Express ilustrowany z 5 maja 2025)Przed majówką maturzyści zostali zapytani o tematy jakie najchętniej widzieliby na poniedziałkowym egzaminie podstawowym z języka polskiego. Padły odpowiedzi,że chętnie pisaliby o miłości, zdradzie, zbrodni i przyjaźni. Niemile przez nich natomiast widziane byłyby tematy związane z Bogiem i Ojczyzną, hedonizmem oraz przyrodą. A było " Jak błędna ocena sytuacji wpływa na działanie człowieka" oraz "Źródło nadziei w trudnych sytuacjach". Maturzysta z łódzkiego LO po wyjściu z egzaminu powiedział-" Wybrałem temat o nadziei. Cały egzamin poszedł mi dobrze i jestem zadowolony. Odwołałem się między innymi do " Zbrodni i kary", " Księgi Hioba" oraz sytuacji Polaków pod zaborami.( Express ilustrowany z 6 maja)

"Matura 2025 z języka polskiego składa się z trzech części: testu sprawdzającego umiejętności posługiwania się językiem, testu historyczno- literackiego i wypracowania. Do zdobycia jest maksymalnie 60 punktów. Żeby zdać , konieczne jest uzyskanie minimum 30 procent z tej puli. Uszczuplona została lista lektur obowiązkowych. Krótsze mogą być również pisane przez maturzystów wypracowania- na poziomie podstawowym zdający mogą napisać tekst o długości 300, a nie 400 wyrazów."( tekst Magdaleny Jach) Ależ mnie to zaciekawiło- tekst z 300 wyrazów!

W całym mieście na potęgę kwitną tamaryszki.

Na miejskim stadionie mimo dość chłodnej aury trwają sportowe treningi.

Miałam ostatnio ciekawą lekturę. Przeglądając ofertę dyskontu książkowego zobaczyłam znajomy tytuł. Znajomy i nieznajomy, bo de facto kiedyś, w dzieciństwie tej książki nie czytałam. Znana z dawnych lat jest mi przede wszystkim seria. Ale tytuł też się gdzieś w głowie kołatał.Tak mnie to zaintrygowało,że znalazłam ją w ofercie biblioteki i powiedziałam o tym naszemu moderatorowi z Klubu Książki. Jakież było moje zdziwienie, gdy ta książka została zamówiona w sąsiednim mieście i czekała na mnie w naszej Bibliotece Pedagogicznej. Przy czym dziewczyny z biblioteki były lekko ubawione moim wyborem, bo to przecież powieść dla młodzieży. Wiktor Woroszylski ukończył ją w 1960 roku, a w 1962 została sfilmowana. Ten egzemplarz pochodzi z 1974 roku. I tu kilka słów wyjaśnienia. Chłopcy z mojego pokolenia z zapałem oddawali się na podwórkach zabawom w wodza Apaczów. Łuki, strzały i czasem pióropusze były bardzo popularne. Ten i tamten radośnie oznajmiał światu - ja jestem Winnetu, a ja Cochise! Filmy rozbudzające takie emocje trafiały do nas z dużym opóźnieniem, ale to nie miało znaczenia. Prawie każdy chłopak chciał być Indianinem! W latach 1956- 1960 powstał serial- " Złamana strzała", odcinkowa opowieść oparta na faktach o przygodach wodza Apaczów Cochisa i jego przyjaciela, opiekuna rezerwatu indiańskiego Toma Jefferdsa. Z kolei Winnetu to tytułowy ( fikcyjny) bohater powieści niemieckiego pisarza Karola Mya. Po książce powstała seria westernów produkcji niemiecko- jugosłowiańskiej. W rolę indiańskiego wodza wcielił się francuski aktor- Pierre Brice( obiekt westchnięć, podobnie jak Zorro czyli Diego de la Vega, grany przez Guy Williamsa).

O czym jest książka Woroszylskiego?! Lecę ze spojlerem, bo założę się,że nikt się na tę książkę nie skusi. Głównym bohaterem jest Mirek, uczeń V klasy szkoły podstawowej, który marzy, żeby zostać Indianinem. Ma nawet indińskie rekwizyty, jak choćby pióropusz. Mirek mieszka w Warszawie z mamą nauczycielką przedszkola, ojcem, który uprawia wolny zawód - układa krzyżówki dla popularnych czasopism, a w wolnym czasie namiętnie gra w gry liczbowe i siostrą Małgosią, maturzystką, która nad łóżkiem ma portret Jamesa Deana, amerykańskiego aktora, który zginął w katastrofie samochodowej.Pan Kubiak czyli tato Mirka, w czasie wojny służył w polskim lotnictwie w Anglii i przyzwyczaił się do porridżu. I teraz na śniadanie u nich codziennie to samo- porridż.Są to po prostu płatki owsiane z mlekiem. " Kupuje się płatki owsiane i- uchowaj Boże, nie gotując , bo wtedy wyjdzie owsianka, a nie porridż- na surowo , zwyczajnie rozsypuje się do talerzy albo kubeczków. Następnie zalewa się te płatki mlekiem- gorącym, takim sobie lub też całkiem zimnym, jak kto woli- i w takiej postaci się to je." Ale mniejsza z porridżem, pan Kubiak ma przyjaciela z wojska Eligiusza, który go szantażuje, bo prowadzi gangsterskie interesy i zdolności kolegi są mu potrzebne do rozprucia kasy w sklepie jubilerskim. Całej szajce i Kubiakom przygląda się przebrany za starca inspektor milicji oraz Tadek, redaktor " Sztandaru Młodych". Redaktorek wciąga piątoklasistę w swoistą zabawę, na biegu wymyśla test na Indianina składający się z wielu sprawności.Mirek zostaje porwany i przetrzymywany w piwnicy.Akcja się zagęszcza i komplikuje. W rezultacie dzielny Mirek pomaga w ujęciu bandytów.Potem we śnie widzi się przy ognisku Apaczy, dostaje imię- Dzielny Łoś, wojownik plemienia Apaczów!

Oczywiście nie brakuje pouczeń dydaktycznych, niektóre wypadają dość zabawnie. W jednej z ostatnich scen inspektor milicji przychodzi do Kubiaków,żeby opowiedzieć co tak naprawdę się wydarzyło( szybkie podsumowanie) i przyprowadza ze sobą kilka osób, mama Mirka robi przerażoną minę- " Panie domu, kiedy słyszą o niespodziewanych gościach, nie dlatego robią przerazoną minę,że są niegościnne, tylko dlatego, że nie mają ich czym poczęstować i boją się wielkiego wstydu. Skoro jednak to niebezpieczeństwo zostaje zażegnane, panie domu, chętnie widzą u siebie gości. Zapamiętajcie to, chłopcy, na przyszłosć, kiedy się ożenicie." Książka ma 206 stron, z przyjemnością przeczytałam w dwa wieczory.A czy Wy lubicie książki i filmy " o Indiańcach", seriale, westerny ?

A to kwiatek z biblioteki. Dostałam za oddanie swojej książki.

Tulipanki z mojego wejskiego ogródka w podzięce dla Was,za zaglądanie, czytanie i komentownie. Miłego weekendu.