Pałac Herbsta i "Czeski film"

Witajcie! Dziękuję za zaglądanie, czytanie i komentowanie. Dziś obiecany Pałac Herbsta, który odwiedziliśmy w piątek kilka tygodni temu.W tym roku Łodź obchodzi 600 lecie istnienia. Huczne to były obchody, ulica Piotrkowska, najsłynniejszy deptak w mieście przeżywała wielkie oblężenie. Morze ludzi z różnych zakątków Polski zjechało aby bawić się i świętować. Atrakcji było bez liku. Dla mnie Łódź to przede wszystkim kolebka włókiennictwa, więc postwnowiłam odwiedzić to miasto, gdy nie będzie tłumów i zwiedzić siedzibę jednego z łódzkich fabrykantów.

Edward Herbst urodzony w Radomiu w 1844, zmarły w 1921 roku w Sopocie to polski przemysłowiec działający w Łodzi. Był synem Edwarda- kupca przybyłego z Saksonii i Ludwiki z Vonderheidenów. Absolwent Warszawskiej Szkoły Handlowej.

Rozpoczął prace w fabryce Karola Scheiblera w 1869 roku. Miał wtedy 25 lat. A po kilku latach kariery zawodowej, w 1874 roku ( 30- letni) został dyrektorem zarządzającym przedsiębiorstwa.Po ślubie z najstarszą córką Schaeiblera- Matyldą, został współwłaścicielem fabryki. Na otrzymanym w posagu folwarku, ciągnącym się na wschód od fabryki wzniesiono w 1876 willę dla nowożeńców według projektu architekta Hilarego Majewskiego.( informacje z Wikipedii) Na zdjęcu Edward i Matylda Herbstowie.

Edward Herbst był podobno ulubionym zięciem Karola i Anny Schreiber. Karol widział w nim samego siebie z czasów młodości, mieli poza tym to same pochodzenie. Z kolei zięć z teściową uwielbiali ogrody i ich pielęgnację.

Takich niecierpków dawno nie widziałam.

Za kilka dni umieszczę pozostałe fotografie. Po kilku godzinnym zwiedzaniu postanowiliśmy wybrać się na obiad, bo była ku temu stosowna pora.

Postanowiliśmy wybrać się do restauracji " Czeski film" w Ksieżym Młynie. Oj, wyszedł z tego naprawdę czeski humor. Ledwo przekroczyliśmy próg restauracji młody mężczyzna zza baru krzyknął - " Stolik dla dwóch osób!" - Zaraz, zaraz- powiedział mój mąż- chcielibyśmy najpierw zobaczyć kartę dań." - " Chyba MENU?!" - poprawił go młody pracownik restauracji. " - A czy to przypadkiem nie jedno i to samo?!- zapytał mój mąż. -" w Każdym razie poprosimy kartę dań lub jak pan woli MENU" Karta zawierała nazwy dań w dwóch językach: w polskim i czeskim, i była mało czytelna. - O patrz- powiedziałam do męża - są knedliczki w bardzo niskiej cenie ( 10 zł) zapytałam młodego człowieka, co poleca do knedliczków. Jakby na to czekał, aby mówić, mówić i mówić. W tym momencie zadzwoniła moja komórka. Zanim ją znalazłam, dzwonek umilkł. Dzwoniła nasza córka, która była w drodze do WAMU( szpital Wojskowej Akademii Medycznej) na ekstrakcję ósemki. Musiałam natychmiast oddzwonić, w końcu to był najważniejszy cel mojej podróży do Łodzi, być blisko w takiej chwili, bo bardzo to przeżywała. Wyszłam na zewnątrz, mąż za mną. A za nami kelnerka. W trzeciej części filmu " Jak rozpętałem drugą wojnę światową" jest taka scena, gdy wiejska kobieta wychodzi z rozpędu z kijem czy sztachetą na drogę i natychmiast zawraca widząc wojsko. Komicznie to wyglądało, podobnie kelnerka zrobiła taki manewr. Otworzyła drzwi, zobaczyła,że stoimy i w półobrocie szybko je zamknęła i wróciła do wnętrza. Widocznie sprawdzała, czy mają klientów czy nie. W dużej restauracyjnej sali tylko przy dwóch stolikach siedzieli goście. Kiedy skończyłam rozmawiać mój mąż zapytał- " Naprawdę koniecznie chcesz zjeść tu obiad? Knedliczki są tanie, ale widziałam ceny całego zestawu. To przeciętnie 180 zł od osoby. Naprawdę chcesz zapłacić paragon grozy?!" Cóż, przekonał mnie i poszliśmy gdzieś indziej. To tyle. Miłego weekendu Wam życzę.