Wycieczka rowerowa, ręcznie robione kluseczki i jesienne akcenty.

Witajcie! Dziękuję Wam za zaglądanie, czytanie, komentowanie. Lato się skończyło, ale muszę stwierdzić,że wrzesień spędziłam bardzo przyjemnie. Nie było już tak gorąco jak w lipcu czy w sierpniu i mogliśmy wyruszyć na rowerowe wycieczki. I dziś będzie o jednej z nich.

5 września poznałam Koleje Mazowieckie.Tak wiele się zmieniło odkąd jeździłam tą trasą 2 razy w tygodniu.Skład, który ciągnęła lokomotywa spalinowa zastąpił zgrabny wagonik w kolorze żółto- zielonym. Podróż trwa zdecydowanie szybciej. Wysiedliśmy na stacji Płock Radziwie i za radą GPS w 40 minut dotarliśmy do Soczewki. Wtorek, środek tygodnia, nad jeziorem kompletne puchy. Łącznie z nami 9 osób.

Na małej plaży rozlokowały się dwa małżeństwa seniorów i jeden samochód. I właśnie o ten samochód wybuchła kłótnia,że wjechał na plażę, do czego to podobne, a na dodatek rejestracja zupełnie obca, ani nie z Kutna, Gostynina czy Płocka.Żona człowieka od samochodu, który moczył wędkę zaczęła przekonywać,że przecież maż na wózku inwalidzkim... Sądziłam,że argumenty szybko się skończą i nastanie cisza. Tak też się stało. Mogliśmy, więc w spokoju wyjąć kanapki i posilić się przed dalszą drogą.

I jeszcze pamiątkowe zdjęcie...Miałam się wskrabać na to drzewo, ale kiedy zobaczyłam zielone smugi na wodzie, wolałam nie ryzykować. W Soczewce bardzo czesto ogłaszają zakaz kąpieli. To przez glony, które pojawiają się na skutek długotrwałych upałów.

Czekało nas kilkanaście kilometrów asfaltową drogą przez las. Coś pięknego. Ruch samochodowy prawie żaden. Minęło nas dwóch rowerzystów, których spotkaliśmy w Soczewce. W Sędeniu skręciliśmy w polną, a potem leśną drogę. Droga w lesie była piaszczysta. Musiałam, po prostu musiałam postawić rower, zdjąć buty i trochę po niej pochodzić. Ten leśny piasek sprawiał wrażenie zdecydowanie czystrzego niż na plaży w Soczewce. I nie chodziły po nim wielkie czerwone mrówki...

I wreszcie dotarliśmy nad nasze niegdyś ulubione maleńkie jeziorko w Sędeniu.

Ależ się tam zmieniło. Nie ma parkingu, jeziorko zarosło trzciną i tylko niewielka smuga wody od dawnej plaży do jeziora przypomina, że kiedyś było tu kąpielisko.Teraz jest rezerwat przyrody.

Krótką relację z wyjazdu nad Sędeń można znaleźć pt. Uroczysko z 13 czerwca 2013 roku. A przy okazji, gdyby ktoś czuł się na siłach nauczyć mnie jak się robi odnośnik,żeby natychmiast znaleźć się w tamtym poście- byłabym wdzięczna.

Kilkukilometrowa ścieżka rowerowa od Sędenia do Łącka. W Łącku postanowiliśmy coś zjeść i zawitaliśmy w restauracji o szumnej nazwie "Sahara" Czysto, schludnie, przyjemne zapachy, miła obsługa. Podeszliśmy do baru, w widocznym miejscu nad głowami czarna tablica, ale nieuzupełniona. Za barem młody meżczyzna. Zapytałam co można zjeść. Wymienił rosół,zupę pomidorową, danie mięsne i kluski. Na słowo kluski zastrzygłam uszami i zaczęłam się dopytywać- cóż to za kluski. Przyszła kelnerka, młody meżczyzna poszedł wyjąć z pieca dwie pizze. A ja dalej drążę o te kluseczki. Kelnerka -" Kluseczki ręcznie robione do zupy pomidorowej." - Dobrze, w takim razie biorę zupę pomidorową.( kilkanaście złotych) Zupa była przepyszna i kluseczki też. Ale bardzo mnie rozbawiły, każda kluska niemal w innym rozmiarze.Ale jaka to była dla mnie inspiracja!Tydzień temu, gdy przyjechały do nas dziewczyny zarządziłam weekend mącznych potraw. Mężowi, który wybierał się do miasta na wszelki wypadek zleciłam kupienie gotowych klusek. A potm otworzyłam książkę kucharską na makaronie krajance i zabrałam się do zarabiania ciasta( 400g mąki, jedno jajko, pół szklanki goracej wody) Ciasto wyszło jak złoto, podzieliłam na 4 placki. W tym momencie Kalina rzuciła smartfona i powiedziała,że będzie wałkować. Troche poprawiałam,żeby wyszły cieniutkie, ale i tak dobrze jej szło. Starym zwyczajem rozwałkowane placki powędrowały na rozłożone kuchenne ściereczki,żeby przeschły. Potem paski i krojenie. I tu najlepiej szło mojej córce. Pierwsza partia wyszła super, ale druga lekko się skleiła ( za krótko schły i za mało podsypałyśmy mąką) Trzeba było ręcznie je rozklejać! Oj, trochę to trwało! Ale w sumie dzieło się udało. Kiedy ostatni raz robiłyście/liście ręcznie takie kluseczki?! Po południu Justyna zrobiła knedle ze śliwkami, a ja następnego dnia rano szarlotkę z budyniem. Och, jaka była pyszna! Duża blacha zniknęła jak sen jaki złoty w ciągu jednego dnia. Dawno nie było ciasta. Oszczędzam się trochę z jedzeniem słodkości, więc rzadziej piekę.

A wracając do naszej wycieczki. W restauracji doszliśmy do wniosku,że nie ma sensu wracać 4 km do stacji PKP w Łącku, lepiej nadłożyć "trochę" drogi i pojechać do Gostynina. Z centrum Łącka mieliśmy "tylko" 14 km. Na początku było super.2 km asfaltem przez las. Nagle GPS kazał nam skręcić w polną drogę pod lasem." I tylko piach, suchy piach" i słońce centralnie w twarz o godzinie 14.00. I tak miało być przez kolejnych 12 km: piaszczysta droga, szutrowa droga, droga przez las i tak w koło do samego Gostynina. A potem wylądowaliśmy po drugiej stronie stacji i trzeba było zrobić wielkie koło,żeby dostać się na właściwą stronę. Mąż chciał jeszcze kupić wodę,wiec ruszyliśmy przedmieściami w stronę centrum. Po drodze żadnego małego sklepiku, same budowlane markety. Dopiero przed samym centrum duży market spożywczy. I na stację! Łączie tego dnia jakieś 40 km zrobiliśmy na rowerach.

A tu już jesienne akcenty. W Pepko niedawno były takie pojemniki w kształcie dyni. Moja córka upolowała ostatnią.

"Cienie na Księżycu" Zoe Marriott,baśń w japońskim klimacie o zdradzie, zemście i miłości. I tkaniu cienia. Polecam, jeśli ktoś lubi tego typu klimaty. Mnie bardzo się podobała.

Moje ulubione jesienne kwiaty- astry w podzięce dla Was, za zaglądanie, czytanie i komentowanie. Miłego weekendu.