Serdeczny bieżnik na rodzinny zjazd.

Witajcie, dziękuję serdecznie za wszystkie komentarze pod poprzednim postem! Mamy nowy miesiąc, więc czas na nową pracę. Ale taka nowa to ona nie jest, bo to UFO k , który wreszcie ukończyłam.

Serdeczny bieżnik o wymiarach 124 x 46 cm, kordonek- różowy Garden, szydełko- 1,5. Wyciągnęłam go z zapomnianej czeluści i znowu wzięłam na warsztat.Miałam już na niego inny pomysł, nieco sprułam i ozdobiłam dookoła koronką.

Cóż, można dyskutować nad kolorem,ale mnie on nie przeszkadza...Najbardziej cieszy mnie fakt,że go w końcu ukończyłam. Jestem dumna!

Wczoraj skończyłam czytać "Zjazd rodzinny " Ireny Matuszkiewicz. " Rok 2014. Ewa Parelska archiwistka i entuzjastka historii postanawia urządzić zjazd swoich krewnych.A zbierze się ich niemało, bo protoplaści rodziny Korzeńskich, Leontyna i Jan, mieli siedmioro dzieci. W 1920 roku legionista Jan Korzeński ożenił sie z panna Tokarzówną, córką zamożnego kupca z Włocławka. Założył luksusowy sklep kolonialny, by utrzymać szybko powiększającą się rodzinę. Jest ona duża , patriarchalna. Jan zawsze powtarzał- " Pochodzimy z jednego pnia, musimy się kochać , szanować i wspierać" Tyle recenzja zamieszczona na okładce książki. Akcja pierwszej części osadzona jest w latach 1920- 1939, a zatem tło polityczne, społeczne i ekonomiczne są tutaj dość dobitnie zaakcentowane. Najważniejsza jest rodzina, ta najbliższa - Leontyna i matka Jana- Elwira, dzieci od najstarszego po najmłodsze oraz wuj czyli brat Elwiry i jego żona, którzy również mieszkają we Włocławku. Teściowa - Elwira od dnia ślubu mieszka z rodziną syna, jest podporą, największą pomocą w opiece i wychowywaniu dzieci,a także najwierniejszą, najbardziej oddaną przyjaciółką Leontyny. W kuchni króluje gosposia Busia, która przystała do rodziny, gdy Leontyna była jeszcze dzieckiem. A dzieci... najpierw na świecie pojawił się Leon, potem Julian, Dzidzia( od Zdzisławy) Basia, Janinka, a na końcu bliźniaczki Krysia i Zosia. Czytając o nich czasami zaśmiewałam się w głos.

Jan z Leontyną prowadzili dostatni dom. Na co dzień oszczędnie gospodarowano,ale gdy urządzali Sylwestra 1925/1926 poczytajcie jak to wyglądało od strony menu. " W kuchni Leontyna z Busią były nad podziw zgodne i szykowały kolację według uznanych i osobiście sprawdzonych zasad sztuki kulinarnej. Żadnych improwizacji, żadnych nowinek, które potrafią sukces przekuć w klęskę. Na zakąskę jaja faszerowane kawiorem, śledzie po hambursku, sardynki i befsztyk tatarski. Na gorąco : comber z zająca w śmietanie, pieczona pularda nadziewana migdałami i łosoś z wody, czyli mięso ciemne, białe i różowe, co w sumie dawało też ucztę dla oczu. Po północy do wyboru: barszcz mnisi z pasztecikiem lub zapiekane flaczki z pulpetami i parmezanem. Flaczki, uznawane za danie nieco pospolite, były jednak ulubioną potrawą kolegów Jana i dla nich specjalnie miały się pojawić na stole. Ostatecznie jednak barszcz zastąpiono czystym bulionem, ponieważ buraczki okazały się nieodzowne na jarzynę do zająca. Busia twierdziła, cytując Monatową,że wśród jednej kolacji nie można podawać zbliżonych do siebie potraw, wiec jeśli buraczki w jarzynie, to już nie w innej postaci.Nad leguminą wciąż trwały dyskusje. Leontyna gotowa była kręcić lody, Busia natomiast nabrała ochoty na tort hiszpański z bezowych paluszków, z bitą śmietaną i konfiturami, który to pomysł zwyciężył. O alkoholach zdecydował Jan. Sam niewiele pijał, podobnie jak wuj, ale znał możliwości kolegów.Do zakąsek wybrał kilka butelek dobrej starki, do dań gorących wino Chablis i Bordeaux, do kawy przedni likier Baczewskiego, a dodatkowo pilzner dla smakoszy, na tak zwana klamerkę." Nic dodać , nic ująć dlatego tymi cytowanymi specjałami kończę dzisiejszy post. Pozdrawiam Was serdecznie