Wakacyjne czytanie

Dzień dobry, zapowiada się deszczowa sobota, w każdym razie czuję nadchodzący deszcz. Dziękuję Wam za wszystkie komentarze pod poprzednim postem.Witam serdecznie dwie nowe obserwatorki mojego bloga. Rozgoście się i czujcie się tu dobrze, moje drogie.Ostatnio mam więcej wolnego czasu i nadrabiam zaległości czytelnicze. Dziś chciałabym napisać o jednej z książek, którą ostatnio przeczytałam.

A zaczęło się od wywiadu z Valerie Perrin( ur.1967) w "Wysokich Obcasach Extra". Gdy go przeczytałam w majowym magazynie pomyślała,że muszę kupić i przeczytać te książkę. W księgarni, ktoś już ją zamówił, ale kupiłam ją ja.Często tam bywam i w pogawędce z moją ulubioną panią od książek dowiedziałam się,że jeszcze niedawno świetnie się sprzedawała. U mnie musiała poczekać do wakacji na przeczytanie. W wywiadzie Valerie powiedziała- " Wiele osób powiedziało mi,że pochłonęło"Życie Violette". I to, co mnie ogromnie cieszy- mnóstwo ludzi kupuje ją ,żeby wręczyć bliskiej osobie, tak jak bukiet kwiatów. Nie mogę wyobrazić sobie lepszego komplementu." I dalej" " Opowiadam o kobiecie, która nie miała w życiu szczęścia. Porzucona przez rodziców, została zarejestrowana jako X. Jej dorosłość nie była wcale łatwiejsza. Teraz mieszka na cmentarzu, obserwuje z bliska sprawy życia i śmierci.Mimo wielu momentów wciąż jest głodna życia.Cieszą ją małe rzeczy- pogłaskanie psa, zasadzenie kwiatów, wyczyszczenie pomnika, zjedzenie makaronu z sosem pomidorowym.Wydaje mi się,ze historia Violette zbliża czytelniczki do świata podstawowych wartości.(...)Wielu ludzi w chwili wybuchu pandemii zrozumiało,że potrzebuja właśnie tych najprostrzych rzeczy. Obecności drugiej osoby, rozmowy z przyjacielem, uścisku dłoni. Historia Violette jest momentami bardzo smutna,ale pozwala docenić życie."( " Nie miała w życiu szczęścia" z Valerie Perrin rozmawiała Natalia Szostak "Wysokie Obcasy Extra nr5 maj 2022 str.114- 115) Jest to powieść wielowątkowa i myślę,że każda z nas znajdzie w niej coś co ją ujmie, zachwyci. Pamiętam moje zauroczenie szafą letnią i zimową Violette, i bynajmniej nie oznaczało to,że w lecie chodzi w jednych ubraniach, a zimą w innych. Ona pod ciemne ubrania zakładała jasne, wzorzyste sukienki. I tylko nielicznym udało się to zobaczyć. Ciemne, bo była dozorczynią małego cmentarza w środkowej Francji. Uczestniczyła w pogrzebach, spisywała mowy pogrzebowe, częstowała herbatą ludzi, którzy przyjeżdżali na groby swoich bliskich, dbała o groby i dużo wiedziała o leżących w nich zmarłych. Jej codzienne rozmowy z ludzmi tam pracujacymi- Nono, Elvis, ksiądz Cedrik...Jej zamiłowanie do pielegnacji ogrodu, uprawy warzyw, której nauczył ją Sahsa, poprzedni dozorca cmentarza.Są też w tej powieści wątki romansowe, a także bardzo trudne- traumatyczne. Kiedyś regularnie oglądałam program " Codzienna radość życia" prowadziła go Joyce Meyer( ur. 1943) amerykańska charyzmatyczna kaznodziejka. W jednym z odcinków na scenie pojawiły się dwie wielkie amfory.Jedna była cała posklejana, druga nieskazitelna, bez jednej rysy. I wtedy Joyce włożyła do tej posklejanej lampę czy świecę, już nie pamiętam i poprzez te posklejane szczeliny zaczęło wydobywać się światło.- " Patrzcie ona świeci! Tak właśnie "świeci człowiek, który dużo przeszedł w życiu i "posklejał" się na nowo po cieżkich przeżyciach." Myślę,że Valerie Perrin wymyślając Violette chciała pokazać właśnie taką osobę. To tyle na dziś. Miłego weekendu Wam życzę.